حجت‌الاسلام علی اکبر مظاهری اصفهانی، روانشناس و کارشناس خانواده در اولین مراسم از سلسله نشست‌های خانواده آسمانی که در سالن آمفی تئاتر مدرسه علمیه معصومیه برگزار شد، با بیان این‌که نخستین شرط طلبگی رعایت اخلاق و تقوا است، گفت: دیده بان باید تیزبین و بیدارتر از هر فرد دیگر باشد و طلاب که هادیان امت هستند نیز باید در رفتار و کردار بیش از سایرین مراقب باشند؛ و حتی امور نیکویی که دیگران هیچ‌گاه انجام نمی‌دهند را رعایت کنند.
وی اظهار داشت: زمانی که طلاب و روحانیان، واجبات و مستحبات را انجام و محرمات و مکروهات را ترک کنند، عموم مردم، در خصوص واجبات و محرمات مراقبت خواهند داشت؛ اما اگر طلبه‌ها تنها به انجام واجبات و ترک محرمات کفایت کنند، مردم دیگر مراقبتی به افعال خود نخواهند داشت.
وی با بیان این‌که درس اخلاق واجب ترین درس برای حوزه و حوزویان است، تصریح کرد: شهید مطهری در سخنی فرمودند که” بخشی از شخصیت من در دروس اخلاق هفتگی شکل گرفت"؛ اگر دروس اخلاق نباشند، تقوای طلاب به شدت در خطر می‌افتد.
استاد حوزه و دانشگاه با بیان این‌که طلبگی و روحانیت بدون درس اخلاق به فرجام نمی‌رسد، خاطرنشان کرد: حضرت امیر مؤمنان علی(ع) و حتی پیامبر اکرم(ص) که خود معصوم بودند، نیاز به درس اخلاق و موعظه داشتند؛ از همین رو به اصحاب خود و حضرت رسول اکرم(ص) به جبرئیل می‌فرمودند ما را موعظه کنید چراکه در شنیدن تأثیری وجود دارد که در دانستن نیست.
وی تأکید کرد: راه‌کارهای مشاوره‌ای اگر تأثیرگذاری زیادی نداشته باشد، به این دلیل است که توأم با اخلاق نیست؛ خانواده‌ها برای موفق بودن در زندگی خویش نیاز به مشاوره و نیز موعظه و درس اخلاق دارند.
حجت‌الاسلام مظاهری اصفهانی با بیان این‌که زبان با تقوا هیچ‌گاه غیبت، تهمت و اهانت نمی‌کند، ابراز کرد: اخلاق طاهر کننده جان، زندگی افراد را پر از آرامش و اخلاق زیبا می‌کند.
وی با اشاره به آیه شریفه «وَ الْبَلَدُ الطّیبُ یخْرُجُ نَبَاتُهُ بأذنِ ربّهِ والّذی خَبُثَ لَایخْرُجَ اِلّا نَکداً» گفت: ظاهر این ٱیه از قرآن کریم به بارانی اشاره دارد که بر زمین حاصلخیز سودمند و بر شوره زار زیان بخش است اما بطن آن اعمال نیکویی را مثال می‌زند که از گوهر پاک سرچشمه می‌گیرد همان‌طور که اعمال خلاف از باطن پلید و ناپاک است.
وی خاطرنشان کرد: یکی از میوه‌های اخلاق پاک، زبان پاکیزه است که سبب ارتباط کلامی زیبا و مناسبی میان همسران و زوج‌ها می‌شود؛ این امر نیز زندگی زیبا و توأم با آرامشی می‌آفریند.
کارشناس خانواده با اشاره به روایت «قول رجل امرهی ابنی احلک لا یخرج من قلبها» گفت: وقتی مرد به همسر خود به صورت زبانی با لفظ «دوستت دارم» ابراز محبت کند، این سخن در ذهن زن مانده و هیچ‌گاه از خاطرش فراموش نمی‌شود.
حجت‌الاسلام مظاهری اصفهانی با بیان این‌که هر مرد روزانه باید به دفعات ابراز محبت زبانی به همسر خود بکند، تصریح کرد: سخن نیکو همسران به یکدیگر، فرزندانشان را به سوی ولد طیب ذکر شده در احادیث سوق می‌دهد.
وی با بیان این‌که مجادله پایه‌های زندگی را می‌لرزاند و ریشه‌های محبت را می‌خشکاند، ابراز کرد: مجادله و اثبات سخن میان دو همسر، نبردی بی برنده است؛ استدلال به انتقال معلومات در مجادله‌های همسرانه، توجیه غلطی بیش نیست؛ مجادله به هیچ وجه به همسران تجویز نمی‌شود و تنها گپ و گفت دوستانه اثربخش است.
وی اظهار داشت: زن و شوهر هنگام صحبت باهم نباید یکدیگر را تحریک به غیرت و حسادت بکنند؛ چنین سخن‌هایی به آرامی زندگی را از آرامش خاطر دور می‌سازد.
حجت‌الاسلام مظاهری اصفهانی تأکید کرد: همسران طلبه در زندگی خصوصی خود تمسک به ظاهر روایات نکنند چراکه هر روایتی عام و خاص و نیز مطلق و مقیدی دارد که باید بررسی شود و نکته‌های حقیقی آن از طریق کارشناسان روایات استخراج شود.
وی با بیان این‌که همسران در ارتباط های کلامی، یکدیگر را به سایر افراد مقایسه نکنند، تصریح کرد: آقایون آشپزی همسر خود را حتی با مادر و خواهر وی نیز مقایسه نکند و بانوان نیز هیچ‌گاه چهره یا اخلاق همسر خود را با دیگران مقایسه نکنند؛ مقایسه با حضرات معصومینی که کسی نسبت به ایشان حساسیت ندارد، اشکال و مانعی ندارد.
استاد حوزه و دانشگاه با بیان این‌که کسی که یک کشور و قاره را به خوبی مدیریت و زندگی خود را نتواند مدیریت کند، فردی ضعیف است، خاطرنشان کرد: با توجه به آیات قرآن کریم، هر فردی نخست باید خویشتن و خانواده خود را تربیت کرد.
وی با بیان این‌که تمجید از همسر باید در حد ظرفیت افراد باشد، گفت: همسران طوری از یکدیگر تجلیل و تعریف کنند که فرد مقابل احساس غلوگویی از سوی همسر خود نشود.
حجت‌الاسلام مظاهری اصفهانی با بیان این‌که صمیمیت میان فرد و خانواده همسر نباید اجباری باشد اما اظهار صمیمی بودن مفید است، تأکید کرد: زن و شوهر هیچ‌یک نباید یکدیگر را تحمیل به ارتباط خاصی با خانواده‌ها بکنند چراکه این امر، تحمیلی ناروا و مضر است

حبیب ابن مظاهر می گوید: من جلوی خیمه نشسته بودم، دیدم کسی دارد از جلوی دشمن می‌آید. نگاه کردم، دیدم قُرَّه ابن قیس حَنزَلی است. حبیب ابن مظاهر می گوید من او را می شناختم، آدم بدی نبود. تعجب کردم که در سپاه ابن زیاد چه کار می کند؟ جلو آمد، وقتی رسید گفت: حبیب، می‌خواهم با امام حسین ملاقات کنم. گفتم با امام حسین چه کار داری؟ گفت: عمر سعد مرا فرستاده، برای امام حسین پیامی دارم، می خواهم به ملاقاتش بروم. به او گفتم شمشیرت را بگذار برو. سلاحش را گذاشت و رفت. وقتی ملاقاتش با امام حسین علیه السلام تمام شد، آمد. 
من او را نگه داشتم و گفتم: قره ابن قیس من که تو را می شناسم، آدم بدی نبودی، چه شد به سپاه ابن زیاد پیوستی؟ من علتش را نمی دانم اما نصیحتی می‌کنم؛ حالا که آمدی دیگر نرو. حالا که به بهانة ملاقات با امام حسین آمدی دیگر برنگرد. بیا پیش ما بمان. من قول می دهم جدّش، رسول خدا تو را شفاعت کند و بهشت را برایت آماده کند، دیگر نرو. - خوشا به حال آنهایی که نصیحت پذیرند. خوشا به حال آنهایی که با یک موعظه، با یک تلنگر و با یک اتفاق بیدار می‌شوند- قدری تأمل کرد و گفت: من بروم. من پیام آور بودم، بروم پیغام امام حسین را برسانم برمی‌گردم. رفت و دیگر برنگشت.( الارشاد، ج 2، ص 85؛ بحارالانوار، ج 44، ص 384 )
نصیحت اگر در جهت مثبت باشد سزاوار عمل کردن است، ما حتی اگر خوشمان هم نیاید کسی نصیحتمان کند باید تحمل کنیم. امام علی علیه السلام: جامعه‏ اى كه در آن نه خود نصیحت کننده هستند و نه نصیحت کنندگان را دوست دارند خیری نیست.(غررالحكم، ص 225